Ерке қыз болып өсіп ең бала күннен, Жел тербеген бұрымыңды. Қоштасудың мұңлы жырын оқып тұрсың, Жанарыңмен. Сәл нәрсеге бұртиып, назданатын Ботақаным балғын үнді. Сол күндерден қалды белгі еске алатын, Мәз болатын.
Қарындасым, Өз ұяңнан жыраққа қанат қақтың Қарлығашым, Ұзатылдың ұзаққа жүрегімде жаңғырасың Арылмасын бақыттан бұл өмірде мәңгі басың.