Не е безсмислено ниту изгубено На секој грутка во рака Што до бесвест те сака до последно Нека оган се пали од сите животи мали И како факел од храмот божји земи го И под небо простри го И нека гори се додека не не здоболи За се она што било Без ниту еден траг од совести
Па да сме други И никогаш да не сме туѓи Колку би сакала за нас да сме едно И да појдеме сите на пат до неа На пат до Македонија
Во болки миена Од страв неспиена И сите реки што течат Се твоите солзи што печат За нас живот се Безброј немирни лаги
Твој се извор на таги Сепак земи го огнот И под небото твое ти простри го И нека гори се додека не не здоболи За се она што било Без ниту еден траг од совести
Па да сме други И никогаш да не сме туѓи Колку би сакала за нас да сме едно И да појдеме на сите на пат до неа На пат до Македонија