longos paseos invernais, noites longas de choiva incansable sobre follas percorremos vellos camiños de vellas arbores que ven pasar os seculos mais escuros xamais vividos dias de dicir adeus, adeus bosques meus
compañeiros leais das nosas vidas e as nosas mortes bidueiros, carballos e viscos, freixos, teixos e sabugueiros sempre xerosos, sempre incansables, cheos de paz e sabedoria destruindo os nosos medos, dando a benvida o descoñecido